Als je gaat studeren, kom je in een nieuwe wereld terecht. Dat is een waarheid als een koe, maar als je een andere studie en een carrière achter de rug hebt, dan is dat wel een heel andere belevenis. Als eerste jaars muziekwetenschapstudent krijg ik niet alleen mails over het onderwijs. Masterclass hier, congres daar. Mijn aandacht trok: als vrijwilliger meehelpen bij de Chamber Music Meeting. Ik heb buitenlandse gasten uitgelegd hoe ze naar het Concertgebouw moeten lopen, op hun koffers gepast, notulen gemaakt bij een expert meeting, en zo kwam ik vandaag in de gloednieuwe Filharmonie in Haarlem waar de Dag van de Kamermuziek was. Een soort groothandelsmarkt voor hedendaagse kamermuziek. Een soort Uitmarkt, maar dan gespecialiseerd en voor professionals. Ik durfde nauwelijks langs de kramen want iedereen dacht dat ik hun ensemble voor mijn zaal kwam boeken. Ik heb geen zaal. Ik ben maar een amateur, een liefhebber. Midden op de dag had ik even tijd de Blauwe zaal in te duiken. Prachtige architectuur. Daar trof ik het ensemble Kaida. Muziek laat zich moeilijk beschrijven, maar ik probeer. Dit was een stuk voor zes handen (drie vrouwen).
Drie vrouwen die ritmisch in hun handen wrijven, vissengeluiden met hun handen maken, koffiemolengeluiden met hun handen maken. Afgezien van het geluid, het was zo gracieus om te zien.
Mayke Nas schreef het stuk en het heet Digit#1b. De dag ging over de vraag hoe publiek naar de kamermuziek te krijgen. Iedereen deed zo zijn best onder het stof van de kamermuziek vandaan te komen. Ik gun ze allemaal volle zalen. Ze verdienen het.
